selavi

oturmuşuz bir sahilde, güneşi batırıyoruz. ne sen konuşuyorsun, ne de ben. ama ikimiz de birlikte susmanın birlikte konuşmaktan çok daha güzel olduğunu biliyoruz. gözlerine bakıyorum, gözlerindeki denize. anlatıyorum sana, umursamıyorsun. ne söylesem sana boş gelir. gözlerindeki güzelliği göremiyorsun çünkü. susuyorum.

sessizce düşünüyoruz, uzaklara bakıyoruz. iki çay söylüyoruz, biri açık. ne çok yakıştı bu dize bize. ama sonra “ben hangi şehirdeysem, yalnızlığın başkenti orası” bizim dizemiz oluyor, ne acı.

derinden bir müzik çalıyor sanki. düşünüyoruz; yaşanmışlıkları, kırgınlıkları, acıları, hüzünleri. hiç de aklımıza güzel şey gelmiyor be! sanki hep üzüldük. sonra sakince "hayat bu incitir, hayat bu böyledir" diye geçiriyoruz içimizden.

susuyoruz ama sustuklarımız ve aklımızdan geçenler aslında hep aynı şeyler. ne senin dilin varıyor, ne de benim. sonra gök çatlıyor, bir yağmur başlıyor. deniz yarılıyor, belki ben ağlıyorum; ama sen gidiyorsun.

düşünüyorum; “ne kaldıysan senden geri, ne bulduysan daha yeni” diye. ne pişmanlık var, ne de içimde kalan bir şey. demek insan kendini hazırlıyor diyorum. kırgın değilim, kızgın hiç değilim. kendimden beklemediğim bi olgunluk gelip oturuyor içime, şaşırıyorum.

bir sigara daha yakıyorum, açık çayımın yanına. bir şarkı açıyorum. başka dillerde “hayat bu” ne demek acaba diyorum kendi kendime. c’est la vie’miş misal fransızcası, öğreniyorum sonra. selavi! çınlıyor kulağımda. sonra bir bir anılar kaybolmaya başlıyor. her şey tek tek siliniyor. selavi matmazel, selavi. ama gözlerin kalıyor…

önemli not: “ama”dan önceki tüm cümleler yalandır.

"ne söylesem sana boş gelir
ne çok görsen de sen az gelir
hayat bu incitir… hayat bu böyledir
ne kaldıysan senden geri
ne bulduysan daha yeni
gel hadi gör kendini
gel hadi daha bitmedi
ne söylesem sana boş gelir
ne çok görsen de sen az gelir
hayat bu incitir… hayat bu böyledir
ne kaldıysan senden geri
ne bulduysan daha yeni
gel hadi gör kendini
gel hadi daha bitmedi
gel hadi gör kendini
gel hadi daha bitmedi"